Jedan od 19 civila koji su izvedeni iz voza u stanici Štrpci 1993. godine a potom likvidirani bio je i penzionisani oficir JNA Toma Buzov, koji je pošao u posetu sinu koji je bio na odlsuženju vojnog roka i koji je jedini pitao “zašto izvode ljude iz voza”, da bi i sam bio izveden, a potom mu se gubi svaki trag. O njemu govori kratki film koji je večeras nagrađen Zlatnom palmom na Filmskom festivalu u Kanu. Glavnu ulogu tumači Goran Bogdan, poznat po izuzetnoj ulozi u filmu “Otac” za koju je dobio mnoge glumačke nagrade.
Film “Čovjek koji nije mogao šutjeti” reditelja Nebojše Slijepčevića dobio je “Zlatnu palmu” na 77. Filmskom festivalu u Kanu, u kategoriji najboljeg kratkog filma.U okviru ove selekcije prikazano je 11 kratkih filmova iz 10 zemalja, odabranih od čak 4.420 naslova. Ostvarenje „Čovjek koji nije mogao šutjeti“bavi se otmicom putnika, odnosno ratnim zločinom u Štrpcima. Radnja filma prati putnički voz, koji iz Beograda putuje za Bar. Ali, zaustavljaju ga naoružani pripadnici paravojnih snaga na maloj stanici u Štrpcima u Bosni i Hercegovini. Tu su iz voza izveli putnike čija su imena bila bošnjačka. Svedoka je bilo 500, no niko im se nije usudio suprotstaviti, osim jednog čoveka – penzionisanog oficira Tome Buzova koji je putovao u posetu sinu koji se tada nalazio na odsluženju vojnog roka u Podgorici. Glavna uloga poverena je Goranu Bogdanu, glumcu koji je jedan od najboljih, najpoznatijih i najnagrađivanijih u regionu. Da podsetimo, za ulogu u domaćem filmu “Otac” reditelja Srdana Golubovića, koji je dobio nagradu publike kao najbolji film na festival u Berlinu pre 4 godina, Bogdan je bio nominiran i za najboljeg evropskog glumca.
Inspiriracija za film “Čovjek koji nije mogao šutjeti” bio je tekst novinara Borisa Dežulovića, a Nebojša Slijepčević napravio je film koji je posveta ljudskosti, onima koji, sve i da hoće, ne mogu ćutati kad vide da stradaju nevini.
Ko je Toma Buzov, čijeg imena nema ni na jednom spomeniku? Rođen je u Kaštelima, u Dalmaciji, bio je penzionisani kapetan prve klase i živeo je u Beogradu. Toga 27.februara 1993. krenuo je da poseti sina. U potresnoj priči koji su ispričali porodici svedoci iz kupea, kad su uniformisana lica ušla, pitao ih je zašto to rade i čija su to oni vojska. Zanimalo ih je ko je on. Rekao je da je penzionisani oficir JNA, a oni njemu da bude miran, da se to njega ne tiče. Onda su Bošnjacima s hodnika rekli da iziđu vani, a Toma Buzov je povukao za ruku momka, 17 godina mu je bilo, seo ga na svoje mesto u kupeu, ustao i izišao umesto njega. Ništa se o njemu više nije čulo.
Novinar Boris Dežulović pre četiri godine napisao je tekst o Tomislavu Buzovu šezdeset trogodišnjem, čoveku koga “niko ne pamti”. “Za njega nema dove jer nije bio musliman, Hrvati ga ne spominju jer je živeo u Beogradu i bio oficir JNA, a Beograd ga ne spominje jer je bio Hrvat i oficir koji je postavio pitanje”.
Od 19 putnika koji su toga dana izvedeni iz voza Beograd-Bar, 9 je bilo Prijepoljaca. Njihova imena nalaze se na spomen obeležju u Šarampovu.
I.Hadžagić
